Namaste
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Tamara
12 Juli 2005 | Nepal, Kathmandu
Namaste,
Mijn eerste week zit erop. Ontzettend wennen, maar erg interessant.
Het spinal injury rehabilitation centre is het enige revalidatiecentrum in Nepal. De mensen die er liggen komen dus uit heel Nepal. Er is een mannen en een vrouwen afdeling, met elk zo'n 15 tot 20 bedden. De mensen die er liggen hebben een dwarsleasie door of een verkeersongeluk (niet zo gek hier) of zijn uit een boom of van een rots gevallen zijn. Ze kunnen of alleen hun benen niet bewegen of soms armen en benen niet.
Tot ongeveer een maand of twee geleden zorgden een Wheelchair foundation voor rolstoelen, maar die is er met een onbekende reden mee gestopt. Op dit moment is het tekort aan rolstoelen (en zeker goede) een groot probleem. Als daarvoor een patient naar huis ging, kreeg die wel eens een rolstoel mee. Dat is nu dus echt niet meer mogelijk. Ik wil samen met de duitse fysiotherapist (Andreas) hier aan doen. Wat weten we alleen nog niet en weet ook niet of er wel wat aan te doen valt!
Op de afdeling ergotherapie vind ik het nog moeilijk waar ik precies moet beginnen. Er is zoveel te doen, maar er zijn maar weinig middelen. Over een maand komt er nog een ergotherapeut uit Australie.
Op het Life development center (LDC) zijn nu nog drie ander vrijwiligers, maar die gaan eind deze week weg. Dan zijn alleen Louise en Nathalie (2 engelse vrijwilligers) en ik ('s middags) er. En dat valt denk ik niet mee met 35 verstandelijk gehandicapten! er zijn wel Nepalese leraren hoor. Maar wij hebben ons eigen klasje met 10 kinderen die eigelijk allemaal 1 op 1 aandacht nodig hebben. En dat is dus niet mogelijk. Er zijn 4 klaslokalen, waarvan er 2 echt verschrikkelijk zijn. Zijn erg donker en stinken verschikkelijk, ik heb het daar nu 1 middag uitgehouden, maar de kinderen kunnen of konden daar gewoon op de grond plassen!!! echt verschrikkelijk.
Nu we straks met zijn drieen zijn, zal ik in een klsje zijn om ze rekenen te leren. Somige kunnen dat, maar volgens mij is voor hun 'one, two three' en ABC 1 woord en snappen ze niet helemaal wat het is. Volgens mij zou het ook goed zijn om de kinderen in het Nepalees les te geve, omdat ze daar meer aan hebben, maar ja, aangezien we dat nog niet kunnen!!
Door de weeks verblijf ik in een gastgezin in Battis Putali. (buitenwijk van Katmandu) In de weekends zullen we meestal naar Thamel gaan (de toeristenwijk, omdat dat veel meer te doen is en we lekker kunnen eten. Eet bij de familie elke avond Dal bhaat (rijst met linsen) en ook in de morgen wat warm eten (aardappels met een soort wrap), wat niet meevalt in de morgen.
Afgelopen weekend heb ik samen met Louise en Nathalie een wandeling door kathamandu gemaakt en ondag zijn we naar de 'monkeytempel' geweest. De apen beschermen als het ware de tempel. Was een steile trap omhoog. Halverwege spronge er een aap op mijn rug en wilde mijn fles water afpakken. Ik schrok me echt dood!!!! Zijn best groot van dichtbij en ik zag hem niet aankomen. Boven hadden we erg mooi uitzicht over de stad. Boven waren twee tempels waar we in konden en waar het ook toegestaan was om foto's te maken. Daar waren monikken aan het bidden. Was erg interessant, maar voelde ook best brutaal om als westere in hun ritueel te staan en zeker om een foto te nemen.
(jullie zullen nog even op mijn foto's moeten wachten, want in de buurt van mijn familie is daar geen aansluiting voor. Wel in Thamel, maar ik ga aankomend weeknd raften, dus dan ben ik daar niet).
Dank jullie wel voor al jullie reacties, doet me erg goed!!!
X Tamara
Mijn eerste week zit erop. Ontzettend wennen, maar erg interessant.
Het spinal injury rehabilitation centre is het enige revalidatiecentrum in Nepal. De mensen die er liggen komen dus uit heel Nepal. Er is een mannen en een vrouwen afdeling, met elk zo'n 15 tot 20 bedden. De mensen die er liggen hebben een dwarsleasie door of een verkeersongeluk (niet zo gek hier) of zijn uit een boom of van een rots gevallen zijn. Ze kunnen of alleen hun benen niet bewegen of soms armen en benen niet.
Tot ongeveer een maand of twee geleden zorgden een Wheelchair foundation voor rolstoelen, maar die is er met een onbekende reden mee gestopt. Op dit moment is het tekort aan rolstoelen (en zeker goede) een groot probleem. Als daarvoor een patient naar huis ging, kreeg die wel eens een rolstoel mee. Dat is nu dus echt niet meer mogelijk. Ik wil samen met de duitse fysiotherapist (Andreas) hier aan doen. Wat weten we alleen nog niet en weet ook niet of er wel wat aan te doen valt!
Op de afdeling ergotherapie vind ik het nog moeilijk waar ik precies moet beginnen. Er is zoveel te doen, maar er zijn maar weinig middelen. Over een maand komt er nog een ergotherapeut uit Australie.
Op het Life development center (LDC) zijn nu nog drie ander vrijwiligers, maar die gaan eind deze week weg. Dan zijn alleen Louise en Nathalie (2 engelse vrijwilligers) en ik ('s middags) er. En dat valt denk ik niet mee met 35 verstandelijk gehandicapten! er zijn wel Nepalese leraren hoor. Maar wij hebben ons eigen klasje met 10 kinderen die eigelijk allemaal 1 op 1 aandacht nodig hebben. En dat is dus niet mogelijk. Er zijn 4 klaslokalen, waarvan er 2 echt verschrikkelijk zijn. Zijn erg donker en stinken verschikkelijk, ik heb het daar nu 1 middag uitgehouden, maar de kinderen kunnen of konden daar gewoon op de grond plassen!!! echt verschrikkelijk.
Nu we straks met zijn drieen zijn, zal ik in een klsje zijn om ze rekenen te leren. Somige kunnen dat, maar volgens mij is voor hun 'one, two three' en ABC 1 woord en snappen ze niet helemaal wat het is. Volgens mij zou het ook goed zijn om de kinderen in het Nepalees les te geve, omdat ze daar meer aan hebben, maar ja, aangezien we dat nog niet kunnen!!
Door de weeks verblijf ik in een gastgezin in Battis Putali. (buitenwijk van Katmandu) In de weekends zullen we meestal naar Thamel gaan (de toeristenwijk, omdat dat veel meer te doen is en we lekker kunnen eten. Eet bij de familie elke avond Dal bhaat (rijst met linsen) en ook in de morgen wat warm eten (aardappels met een soort wrap), wat niet meevalt in de morgen.
Afgelopen weekend heb ik samen met Louise en Nathalie een wandeling door kathamandu gemaakt en ondag zijn we naar de 'monkeytempel' geweest. De apen beschermen als het ware de tempel. Was een steile trap omhoog. Halverwege spronge er een aap op mijn rug en wilde mijn fles water afpakken. Ik schrok me echt dood!!!! Zijn best groot van dichtbij en ik zag hem niet aankomen. Boven hadden we erg mooi uitzicht over de stad. Boven waren twee tempels waar we in konden en waar het ook toegestaan was om foto's te maken. Daar waren monikken aan het bidden. Was erg interessant, maar voelde ook best brutaal om als westere in hun ritueel te staan en zeker om een foto te nemen.
(jullie zullen nog even op mijn foto's moeten wachten, want in de buurt van mijn familie is daar geen aansluiting voor. Wel in Thamel, maar ik ga aankomend weeknd raften, dus dan ben ik daar niet).
Dank jullie wel voor al jullie reacties, doet me erg goed!!!
X Tamara
-
12 Juli 2005 - 10:05
Willy:
Hoi Tamara,als ik de berichten lees, bedenkt ik weer hoe goed wij het hier in het westen hebben. Sterke en ik hoop dat jullie een oplossing kunnen vinden voor het e.e.a. SUCCES!!!!! -
12 Juli 2005 - 17:58
Rob:
ik ben trots op je
xxxx
je vriendje -
12 Juli 2005 - 19:43
Steef, Alain, Daan, Peter En Carolien:
Hoi Tamara,
de omstandigheden zijn daar dus niet zo goed voor de kinderen. dit is natuurlijk niet fijn om in te werken. we hoorden van je vader dat je het toch heel erg leuk vind :) gelukkig maar!
we blijven je verhalen volgen!
Veel suc6 van iedereen hier!
Veel Liefs van ons -X- -
13 Juli 2005 - 11:40
Pascal:
leuk om al je reacties te lezen. lijkt me wel moeilijk om soms machteloos toe te moeten kijken naar de medische situatie daar. hoop dat je voor sommige problemen een oplossing kan vinden. -
13 Juli 2005 - 17:20
Carmen:
Lieve Tamaar,
Raar idee dat we zo kort geleden hier nog gewoon zaten te eten met zijn allen. Er is heel veel ellende in de wereld maar alle beetjes helpen en jij doet wat! Vind het heel knap en dapper van je. Ben erg trots op je! Kus, Carmen -
13 Juli 2005 - 17:21
Carmen:
Ook de groeten van Tara. Morgen beginnen de examens! -
13 Juli 2005 - 17:58
Anton:
met verbazing lees ik de 1ste indrukken. Woorden schieten te kort. Probeer je gevoelens niet te onderdrukken. Laat ze maar komen en leg het neer bij bij je maatje Louise. Ik ben verschrikkelijk trots op je. Hou de moed erin. 1 ding weet ik zeker: Het gaat jou LUKKEN. -
14 Juli 2005 - 10:24
Bob Kallen:
Hoi,
Je kwam net op msn en toen bedacht ik me dat ik vergeten was me aan te melden voor je emails, meteen even gedaan dus. Klinkt erg gaaf allemaal. Succes met die rolstoelen, hoop dat het je op een of andere manier lukt. En je eerste gekke beesten ervaroingen heb je ook al gehad:) . Heel veel plezier daar verder en hartsikke goed dat je de bevolking daar op zo een manier helpt. -
20 Juli 2005 - 17:28
Doreen Albers:
Hallo Tamara,
Ik ben maar zo brutaal om je reisverslag te lezen. Je bent echt in een andere wereld terechtgekomen, lees ik wel. Het lijkt me ondanks de armoede en de ellende die daar heerst ook een hele levenservaring om mee te maken. Ik vind het ook heel knap, wat je doet daar. Geniet ook van de prachtige natuur en de geuren en kleuren van dat land,want dat is ook heel bijzonder.
Succes en sterkte.
Doreen Albers
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
